lunes, 24 de diciembre de 2012

Boas Festas

Chegan estas datas e estamos todos atoparnos con eses momentos entrañables para desfrutar en compaña. Dedícovos esta panxoliña cos meus mellores desexos para estas festas e un estupendo ano 2013

viernes, 2 de noviembre de 2012

El violin del diablo

O primeiro que teño que dicir e que é un libro fantástico e que encantoume dende o principio ate o final, non só é un libro de intriga que te engancha dende a primeira paxina seno que tamen fala moitisimo sobre a música. Creo que é un libro do que se pode aprender moito, non so de música senon de cultira en xeral, ten información moi interesante.
Gustoume moito o final tan inesperado que ten, poque en ningún momento do libro se che pasa pola cabeza que vaia a acabar así . Tamén chamoume moito a atención a gran cantidade de obras musicais que menciona, algunhas moi coñecidas e outras non tanto , polo menos para min.
Convidovos a que o leades, estou convencida de que vos vai gustar porque é un libro tremendamente adictivo.

Jennifer

domingo, 14 de octubre de 2012

Sonata de amor

"Sonata de amor" es una novela que me ha gustado mucho debido sobre todo a la fuerza y personalidad que caracteriza a sus cuatro protagonistas. También destaca la habilidad de la autora para narrar dos historias diferentes y hacer que al final encajen perfectamente. En este primer libro de la serie, la historia se centra en Carmen, una violinista que decide formar un cuarteto de cuerda para conseguir dinero y así poder viajar con su novio a Normandía. Al cuarteto se unen Carla, una muchacha tímida pero con un fuerte carácter, la altiva Celia y la excéntrica Cloe. A lo largo de la novela, Carmen irá madurando y aprendiendo de sus compañeras y de sí misma, al mismo tiempo que todas juntas tendrán que resolver el misterio de la sonata de amor y de su extraño compositor, Glenn Glondelier, un personaje que da la sensación de estar basado en el genial músico del siglo XX Glenn Gould ya que muchos aspectos de Glenn Glondelier parecen sacados de la personalidad de Gould. Creo que este es un libro muy recomendable ya que la historia es entretenida y el lector puede identificarse fácilmente con los personajes. Paula L G 1º C Bachiller


De Os oídos non teñen pálpebras

lunes, 25 de junio de 2012

MORIR A LOS 27

Na segunda avaliación limos un libro que nos apeteciu a todos polo título. O seu autor xa nos era coñecido, e sabíamos que creaba tensión, aínda que obviaba un pouco a linguaxe literaria máis elaborada. Os outros libros gustábannos porque era evidente que estabamos ante alguén que sabía de música clásica. Preguntábanos que tal se desenvolvería na música pop, e sorprendeunos un título tan premonitario,
publicado antes da morte da última estrela que nos abandonou aos 27.



 O libro atrapounos, aínda que ao final quedounos a sensación de que xa está...como moitos bestsellers, aínda así, encantounos a capacidade da análise de Joseph Gelineck para analisar as características das etiquetas dos diferentes lugares da música, se explicounos os entresixos dunha orquestra o do mundo da musicoloxía, aquí explícanos toda a parafernalia, fetichismo e sentimentos verdadeiros que rodean ao Rock



 


 Deixovos un interesante enlace ao blog de Gelineck

sábado, 23 de junio de 2012

"Una música costante", Vikram Seth.



Es un libro que narra la vida íntima de un violinista con lo que ello conlleva: su especial relación con su violín, un préstamo de una vieja amiga; su relación de hace muchos años que aun le deja heridas abiertas; su trabajo como profesor particular de niños y de su novia Virginie; su participación un cuarteto de cuerda junto con sus actuaciones; etc. Es un libro que habla del amor, tanto por la música como por una persona, el protagonista revive sus años de estudiante en Viena, habla de su vida, sus aficiones en su ciudad actual de Londres, habla de su familia que aun vive en la fría Rochdale y del viaje que llevaba planeando tantos años a Venecia. En mi opinión es un libro que no te dejará indiferente, pues el autor consigue que te sientas igual de desdichado o feliz que se sienta el protagonista, también hace que pienses y te replantees muchas cosas de las relaciones y de las oportunidades que te da la vida, al menos eso me ha pasado a mi. Si os gustan los libros de amor y encima os gusta la música, os lo recomiendo.






miércoles, 20 de junio de 2012

Nocturnos 2 Kazuo Ishiguro




Nocturnos, cinco historias de música y crepúsculo.

Sobre el autor...

 Kazuo Ishiguro, nació en Nagasaki en 1954 pero se traslada a Londres a los 6 años. Estudió en las universidades de Kent y de East Anglia.
 En 1998, el gobierno de Francia lo nombra “caballero de las Artes y las Letras”. Es autor de seis novelas y su obra ha sido traducida a más de treinta idiomas. Ha ganado diversos premios literarios como el “Booker” por Los restos del día.

¿Nocturno? What is it?

 El nocturno es una pieza de música vocal o instrumental, de melodía dulce y estructura libre que aparece en el siglo XVIII. Apareció como banda sonora de las fiestas nocturnas aristocráticas de la época.
 Los nocturnos o notturnos en italiano no eran piezas necesariamente evocadoras de la noche pero si estaban compuestas para ser tocadas de noche, como decimos. Característica que comparten con las serenatas.
 Aparece en el siglo XVIII, si, pero cobra especial importancia en el XIX constituyendo normalmente una pieza de un solo movimiento y, por lo general, escrita para un solo piano. Su melodía tiene la característica de ser cantabile.
 John Field es el primero en componer nocturnos pero es Chopin el mayor exponente en cuanto a la composición de este tipo de piezas musicales.
 Los nocturnos nos evocan diferentes sentimientos pero, por lo general, se trata de piezas tranquilas y seguidamente expresivas y líricas. A veces un tanto oscuras.

“Analizamos” el libro...

 Nocturnos, cinco historias de música y crepúsculo; en las cinco historias relaciona directamente a los personajes con la música. Tienen un tono calmado, como el de una serenata, pero que nos mantiene intranquilos durante todo el libro. Esta sensación nos sorprende de lleno, nada más comenzar a leer “El cantante melódico”, dónde la relación entre Tony Gardner y su mujer Lindy nos involucra, nos ahoga, como si en cualquier momento fuera a pasar algo malo entre ellos o en relación a Jan. “Violonchelistas”, como podiais imaginar, es el cuento que más me ha gustado. Trata de un chelista que conoce a una mujer buenísima en la técnica del violonchelo y se proponer mejorarla.
 Este libro me ha parecido una de las mejores elecciones del curso y me gustaría leer algo más de Kozuo.

Ara.

CUENTOS DE MÚSICA



1. Mi  cuento favorito
Mi capitulo cuanto favorito del libro cuentos de música fue La Corneta de llaves de Pedro Antonio de Alcorcón.
Una de las razones del porque me ha gustado, es porque el instrumento protagonista, es parecido a la trompeta, se puede decir que de la misma familia y otra por la amistad verdadera entre Basilio y su amigo Pedro.  Y que aun en momentos malos y duros como la guerra no solo piense en sobrevivir el sino también piensa en la vida de su amigo.

Voy a resumiros el cuento, para que podáis entender, porque me gustó:
Este cuento trata de Don Basilio el protagonista que una tarde reunido con su familia, lo intentan convencer para que toque la corneta de llaves, pero él se niega y empieza a contar su historia, de cómo aprendió a tocarla.
Un día antes de la batalla contra los carlistas, Ramón, amigo de Basilio y liberal convencido, le confiesa que va a matar al coronel de su batallón para vengarse de las injusticias y por pasarse a la facción.
Don Basilio y Ramón se despiden y planean encontrarse después de la batalla en la ermita de San Nicolás. Con el paso de los días Ramón ya es carlista y mató al coronel.
A Basilio lo capturan los facciosos, por los que va a ser asesinado, pero Ramón, su amigo logra salvarlo contando una mentira, dice que toca la corneta de llaves, (sabiendo que la banda de música necesitaban una y así no lo matarían).
Basilio tiene solo 15 días para aprender a tocarla porque sino matarán a su amigo y a él. Logra aprender a tocar, tocó tanto que se volvía loco, su vida era la música. Los dos amigos emigraron a Francia, donde Basilio se hace famoso, uno de los mejores músicos, pero cuando Ramón muere se da cuenta de que no sabe tocar ya la corneta.
Basilio vuelve al presente, donde está con su familia y les dice: “Queréis ahora que os haga son para bailar”.
Otra cosa que me gusto mucho, es que relacione la guerra y la amistad con los diferentes estilos de tocar la trompeta.
La guerra como muy picado, fuerte como si fueran los disparos, las muertes, el dolor que debían de sentir y por otro lado la amistad entre Basilio y Pedro por encima de todo, como si tocara la trompeta algo muy ligado, con mucha sensibilidad muy expresivo.. No sé, pienso que Pedro Antonio de Alcorcón (el autor), no eligió la corneta de llaves de casualidad, sino que ya lo tenía todo pensado y hacer así que el lector, pueda relacionar el instrumento con la historia.
En resumen este cuento bajo mi punto de vista es muy original. Y una de las cosas que más me llamó la atención fue que ya no supiera tocar la trompeta, después de que falleciera su amigo. Cuando leí esa parte me chocó pero luego me paré a pensar, que aprendió en cierta parte gracias a Pedro.

2. Lo que más me gusto de este libro.
Lo que más me gustó de este libro es que está todo relacionado con la música, todos los cuentos y no solo se centra en una familia de instrumentos o en un instrumento en concreto sino que intenta hablar de todos, sobre todo el cuento ‘’ Lo que dice una orquesta’’ de Emiliano Ramírez Ángel, que habla de todas las familias y un poco de cada instrumento, y por supuesto no se olvida del director, que es un pilar fundamental para los músicos de una orquesta.
Lo que más me chocó sobre los autores: Emiliano Ramírez Ángel, Azorín, Leopoldo Alas Clarín, Juan B. Enseñat, Gustavo Adolfo Bécquer.. Es que hayan escrito cuentos relacionados con la música, pero cuyas vidas ha estado presente la música como afición o profesión.

3. Lo que menos me gustó
Sinceramente fueron algunos cuentos, que no les acababa de encontrar sentido a lo que me decía como ‘’Música ‘’ de Azorín o algunos cuentos como Miserere de Gustavo Bécquer que me costaba entender y seguir la historia..
Por ejemplo estos dos no me llamaron la atención y me costaron seguirlos y terminarlos, pero bueno como se dice para gustos colores.
En cambio los cuentos que me parecieron realmente bonitos e interesantes fueron:
La corneta de llaves (Pedro Antonio de Alarcón)
El violín (José Ortega Munilla), que se lo recomiendo sobre todo a la gente que toca la cuerda, porque dice unas cosas preciosas y si te paras a pensar lo que dice te llegas a emocionar.
Y, ‘’Lo que dice la orquesta’’ (Emiliano Ramírez Ángel)
Yo os animo a que lo leáis, creo que os va a gustar mucho, por varias razones; una de ellas, porque os vais a sentir identificados con un instrumento o su forma de ejecutarlos a como lo hacéis vosotros con vuestro instrumento.
Porque puedes aprender cosas muy bonitas y sensaciones que puedes transmitir con tu instrumento.
Y a mí sobre todo me gusto porque la sensación que me dio al acabarlo de leer, es de estar orgullosa de tocar la trompeta, o bueno cualquier instrumento, porque lo que podemos llegar a sentir o hacer sentir tocando, es muy bonito, y muy pocas cosas nos pueden hacer tan felices.

Marta

martes, 19 de junio de 2012

El anillo del nibelungo P. Craig Russell

"El anillo del Nibelungo, guión y obra de P. Craig Russell adapta fielmente en formato cómic la ópera compuesta por Wagner, Die Walküre. Todo en ella gira alrededor de un anillo. Él, junto a su maldición, controla el destino de hombres, dioses, gigantes y nibelungos, llevándose a todo aquél que lo posee a la perdición y a la muerte.

Al igual que la ópera, el cómic se divide en cuatro "actos". Poco a poco nos presentan el mundo de la mitología nórdica, los problemas en el Valhalla tras el robo del oro del Rin, el ansia de Wotan, dios de los dioses, por perpetuar la imortalidad y la gloria de sus iguales, la desdicha de Sigfrido y la valkiria Brunilda, atados a un final que ni ellos mismos conocen,... Todo es caos hasta el final del último acto, cuando el oro es devuelto a su lugar y la codicia desaparece junto a sus esclavos.

El amor y el honor se ve empañado por la envidia y el egoísmo. El poder del anillo ciega y enreda a los personajes, va limitando sus movimientos hasta convertirlos en polvo. Todo ello detalladamente narrado mediante imágenes sencillas pero muy ilustrativas, planos variados, color y ambientación, diálogos fluídos pero sin perder el carácter operístico que Wagner buscaba. Enretenido de principio a fin, una historia épica que engancha y hace reflexionar sobre la vida y el valor que otorgamos a las cosas. El anillo es la manzana envenenada.

jueves, 31 de mayo de 2012

Una Música constante Seth Vikram

Unha obra desas que te deixan sen respiración, coas que disfrutas dende que soa a primeira nota ata que o sons dos aplausos te baixan da nube ; despertar o seu carón, sentir a súa respiración que te afoga no máis fondo dos mares ; un novo disco, ese que tanto deseaches ; collidos da man pola praia a diante, comedesvos o mundo con so unha mirada, desas que din máis que mil palabras ; intermedio da primeira parte do concerto, logo terás que interpreta o "arte da fuga " ; Ela espérate para cear, sentes que a amas o igual que sentes que amas a música ... ; Cando Michael comezaba a "amar" o seu violín, ela apareceu, o amor da súa vida, tanto beleza , como seguridade , como musicalidade, el comezouna a querer; comezou a amala, como sabía que nunca ía deixar(...) Neses tempos tiña os seus dous amores, o violín , e tiña a ela; Julia. Sen embargo o medo venceuno, e foise, deixouna, ali, o amor da súa vida, na cidade da música, deixou unha parte del que sabía que iva votar en falta toda a vida. Pero cando alguén está destinado a ti, volverá; e dicir, a vida fará que vos atopedes . Así foi, viuna naquel bus, logo recoñeceu os seus xestos, logo a reconoceu. Comezaron así a ser amantes, algo os separaba e unía o mesmo tempo, separábaos a familia de Julia, xa que está casada, pero esta sabía que Michael era a única persoa que podía axudala a sentir a música apesar da súa xordeira . Amáronse, pero non como adolescentes encaprichados, nin coman parexas enamoradas, non, dunha forma diferente, ambos sabían que o día seguiente cada un volvería a sua "vida". El estivo a punto de perder o seu violín, como a perdeu a ela un día , xa fai anos . Pero o dito antes, cando algo ou alguén está destinado a ti, ese algo, vai acabar estando contigo, e así foi, o violín quedou con el, pero ela non, foise... e con ela as noites que pasaron xuntos, a súa xuventude en Venecia,o seu cuarteto; a arte da fuga... Ela xa non é del, pertence a outro home, pola contra o violín sempre estará con el, como estivo onte, hoxe e estará maña, quizais a música sexa máis forte que calquera outra da paixons, quizáis. (...)
Unha" música constante" é probablemente a obra máis persoal de Vikram Seth ata a data, unha novela que non nos deixa indiferentes pois nos fala das armas que utilizamos para derrotar ao tempo, da ambigüedad do triunfo e do fracaso, da dificultade de ser nós mesmos e entregar unha parcela do noso eu aos demais,das renuncias que habemos de facer para transcorrer polo mundo sen sufrimentos, deste lastre ineludible que é o pasado e da necesidade de soltalo para sobrevivir. É tamén unha aceirada e sarcástica visión do ambiente musical londinense, cheo de críticos fatuos, axentes histéricas, afeccionados toleados e luthiers sabios. E é por fin, esa lúcida e desencantada visión da Europa do fin do milenio que só unha intelixencia afiada e non-europea podía levar a cabo. Aquí deixo algunhas páxinas relacionadas co libro : clubcultura unavocepocofa
Noelia

jueves, 24 de mayo de 2012

NOCTURNOS

Nocturnos é un libro de Kazuo Ishiguro que recompila cinco relatos diferentes, todos eles relacionados co mundo da música. Na primeira historia, "El cantante melódico", podemos ver claramente reflexado un mundo de completa ambición e codicia, paralelamente contrastado cun personaxe marcado por unha inocencia e ignorancia tal de non darse conta do que xira ao seu redor. En "Come rain or come shine" reflexa a frustación dun músico que non da obtido o éxito e a súa desesperación convivindo cunha parella de "yuppies". A terceira historia chámase "Malvern Hills", e conta a historia dun guitarrista que vai vagando polo mundo pensando o desgraciado que é, sempre á sombra dun grande, John Elgar. A cuarta historia, "Nocturno", trata dun saxofonista que, despois da suxerencia da súa compañeira, opérase a cara para "obter así máis éxito". Na sala de rehabilitación do hotel ao que o mandaron irase a atopar cunha sorpresa moi inesperada para o protagonista. Por último, en "Violonchelistas", refléxase como un músico é aconsellado por unha antiga violonchelista, que neste caso faría o papel da "voz da experiencia". Dille que si quere prosperar e chegar a ser un gran chelista, tería que facerlle única e exclusivamente o que dicía ela. Na súa infancia ela era unha virtuosa da música, pero deixouno porque pensaba que os seus mestres estaban atrofiando o seu talento. Faralle caso este músico a esta descoñecida? Logrará prosperar si isto é certo? Convertirase nun virtuoso da música ou, polo contrario, non fará caso das súas obxeccións e fracasará por completo? Neste libro están constantemente os temas do amor, o tempo, a xuventude, o éxito, o fracaso... Penso ao estar lendo "Nocturno" pódense sacar moitas conclusións respecto o mundo da música, e non só iso, senón da vida en si. Penso que non ten desperdicio algún, e animo a todo aquel que queira a mergullarse neste libro. O autor, de orixe xaponés, trasladouse a Londres aos seis anos, polo que non contamos con temáticas orientais propias do seu país natal. O autor é coñecido polo súa obra "Lo que queda del día" que foi adaptada ao cine polo director James Ivory, para coñecer máis sobre a súa vida e a súa obra, podes visitar a biografía de Kazuo Ishiguro Paula♪♫

jueves, 26 de abril de 2012

LA DÉCIMA SINFONÍA

Repetimos autor con este thriller, anterior a "El violín del diablo", donde el protagonista se verá involucrado en un asesinato. El musicólogo Daniel Paniagua consigue acudir al supuesto estreno de "La Décima Sinfonía de Beethoveen", compuesta por varios fragmentos originales que acabaron manos de Thomas, un famoso director de orquesta. Cuando Paniagua visita el camerino del intérprete, este se comporta de forma extraña y esquiva. Poco después, la noticia de su cruento asesinato hace que el musicólogo emprenda una investigación acerca de los hechos que envuelven la posible obra maestra de Beethoveen.

Este libro, al igual que su predecesor, mezcla la "leyenda" con el género policíaco, consiguiendo mayor realismo. Hay continuas referencias a obras musicales, lo cual para el aficionado resulta entretenido.

El lenguaje es sencillo y cercano, los personajes muy humanos, aunque quizás algo planos.  Muy entretenido, engancha, tiene un final sorprendente, aunque peca de rebuscado.

lunes, 16 de abril de 2012

Una música constante

Después del hueso duro que escogimos, hemos cambiado de tercio y leímos una delicada obra de Seth Vikram que nos lleva al alma y los entresijos de un violinista inglés, que podría haber sido una estrella mundial y se "contenta" con ser segundo violinista en un cuarteto clásico profesional. Su desamor y su descontento con la vida que ha elegido o que ha dejado que le elijan es el tema de este libro. Para leer una reseña Espero vuestros comentarios.

El Ruido Eterno

El siguiente libro con el que nos atrevimos, nos resultó un hueso muy duro que roer.
El Ruido Eterno se convirtió en uno de los éxitos editoriales más sorprendentes de los últimos años. Para que veáis la cantidad de movimiento en la red que este libro propició os dejo algunas críticas interesantes; en hislibris, encuentro con las letras. Especialmente interesante es que conozcais el blog de Alex Ross (traducción de la entrada de este libro) Este libro que abandonamos, espero que nos quede el gusanillo de volverlo a retomar al final de curso.

lunes, 9 de abril de 2012

El Violín del diablo

Decidimos cambiar de estilo, e escollimos este trepidante e emocinante libro de misterio, thriller nas etiquetas modernas tomadas do cine. A historia engancha e é emocionante; pero a razón pola que volo propuxen ler é que detrás do seudónimo de Joseph Gelinek escóndese un musicólogo español. Na rede hai moitas teorías acerca de quén pode ser, que desde logo amosa en cada páxina que sabe moito de música e da historia da música. Fixádevos como coa primeira convesa entre o inspector Perdomo e o seu fillo estánnos a explicar toda a etiqueta dun concerto de música clásica que é habitualmente descoñecido para os non habituais. Outro detalle entretido é como nos explica as diferentes relacións entre os músicos dentro dunha orquestra, calquera se coñeza aínda que sexa por riba algunha orquestra desfrutará moito desa descripción non real pero verosimil.

Como anécdota contareivos que Ginette Neveu, a violinista que morreu no accediente de avión existiu realmente.


http://www.lecturalia.com/libro/30331/el-violin-del-diablo



Cando rematamos de ler o libro na clase comentamos que unha das cousas que máis nos gustaba era o feito de que neste libro escoitábase a música, podíamos acceder a todas as músicas que nos propoñían, ao revés que o que pasaba en sonata de amor que quedábamos frustrados ao coñecer só unha descripción literario dunha música que resultaba irreal. Aquí vos deixo unha pequena lista de reproducción dalgúns das obras mencionadas no violín del diablo, si quereis ayudar a completarla, seréis bienvenidos.

Los clásicos también pecan

Vamos a cambiar completamente de tercio en el club de lectura de este segundo año. En lugar de leer ficción, conoceremos las intimidades de los autores que estudiaremos este año. Los tiraremos del pedestal o mejor dicho, lograremos concoerlos un poco mejor, ya que conocer las debilidades es la mejor forma de acercarnos a las personas que están detrás de los personajes. Durante el curso ya conoceremos lo "grandes" que son. Lo haremos de la mano de uno de los grandes divulgadores de la música clásica en nuestro país, entre los pequeños y los mayores, Fernando Argenta.
Aquí el propio Fernando Argenta nos presenta su libro

domingo, 1 de abril de 2012

La partitura rota

La partitura rota fue el primer libro que leímos este curso en nuestro 2º año de club de lectura. Por una parte nos resultó grato encontramos de nuevo con Carmen, Carla, Cloe y Celia. Por otro lado, comprobamos que vamos creciendo y algunas lecturas nos resultan más gratas como recuerdo que retomándolas.
Dejo algunos enlaces para ver el de la editorial, del blog de la editorial, las primeras páginas si alguien quiere conocer este libro, y el proyecto que la editorial publicó

viernes, 30 de marzo de 2012

Sonata de Amor

Este é o primeiro libro que imos ler no nosos clube de lectura "Tempo de Ler". É o primeiro libro dunha serie que escribe Blanca Álvarez, titulado "Cuarteto de Corda". Nesta serie achégase a cuatro rapazas, estudantes de música no conservatorio de Oviedo que forman un grupo de cámara, cada unha é diferente, cada unha ten as súas inquedanzas e problemas pero acaban formando un grupo inseparable. Este primeiro libro está adicado, como non, á primeira violinista, Carmen.
Aquí tedes enlaces para coñecer máis acerca deste libro e desta serie Primeiro capítulo blog sobre o libro na editorial Como xa comentamos ao falar do libro a persoaxe de Glenn Gondelier, o ultraromántico e xenial compositor da historia en flashback está libremente baseada nun dos intérpretes máis xeniais e excéntricos do século XX. Glenn Gould, mesmo nome e mesma nacionalidade. Deixovos un enlace para que o poidades coñecer.